Strútsstjórnin

Það er dökkur veruleiki sem blasir við sauðsvörtum almúga í dag; staða íslenskra heimila er í ólgusjó eins og fjármagnsmarkaðirnir hafa þróast frá áramótum hér á landi.  Virðist sem að forustumenn í ríkisstjórn Íslands og forsvarsmenn viðskiptabankanna hafi rætt eitthvað meira en ímynd bankanna á erlendri grundu, er þeir hittust til skrafs og ráðagerða nú fyrir stuttu.  Ekki er einleikið að íslenska krónan falli um 20-30% á örfáum dögum, og í framhaldinu séu stýrivextir hækkaðir og allir sáttir bæði ríkisstjórn og bankarnir.

Niðurstaðan er sú að heimilin borga fyrir bættan efnahag bankana, sem aftur nýtist til að standa við erlendar skuldbindingar þeirra vegna þátttöku í útrásarverkefnum undanfarinna ára.  Aðgerðarleysi ríkisstjórnarinnar í þessu ástandi er í hrópandi mótsögn við upplifun almennings.  Við íslenskum heimilum blasir við stórfelldur kostnaðarauki vegna afborgana lána af húsnæði, rekstri fjölskyldubílsins og við innkaup á allri mat- og rekstrarvöru.

Ríkisstjórnin kennir sig sjálf við Þingvelli, en réttast væri að kenna hana við strútinn, sem stingur hausnum í sandinn þegar að hætta steðjar að.